Анархо-комунизам!!!

Слободарски комунизам (или анархо-комунизам), који се понекад назива и бездржавни комунизам је уређење лишено свих облика репресије и власти човека над човеком које се одржава кроз заједнице (комуне). У оваквом уређењу постоји друштво равноправних слободних индивидуа и колектива који функционишу по принципу "сваком према потребама, свако према могућностима", базираном на концепту самоуправљања. То самоуправљање, за разлику од (државно) социјалистичког режима, није стављено у контекст државне и партијске контроле. Слободарски комунисти се залажу против "дикатуре пролетаријата" која је присутна у социјализму и сматрају да она не води ка циљу - комунизму већ ка стварању нове "црвене буржоазије".

Zadruge, nekakav *plemenski* nacin zamisljena zajednica, obrisi i odustajanje mogu se videti kod Jevreja *Kibuci*, mozda slicno kod *Amisa* u americi.. to je neefikasna varijanta drustvenog organizovanja, koja u danasnjem vremenu uziva zastitu domicilnih drzava, organa pomenutih drzava. Grub primer ali vrlo ocigledan..u ratobornim odnosima Arapa i Jevreja, da nije drzave, policije, vojske...Arapi bi zbrisali tu *semu* fizicki sa lica zemlje...

Neprihvatljiva *ideologija*....sa parolom..*fabrike radnicima...a Grckoj ambasadi molotovljevi kokteli*...apsolutno za osudu...takve borbe i *internacionalizma*...

Tek što je osnovana, već na prvim izborima 1920. godine, KPJ je osvojila 59 poslaničkih mandata i postala treća po snazi stranka u državi (dakle, ni tada u monarhističkoj Jugoslaviji, KPJ nije bila neka marginalna sekta, već ozbiljna politička snaga), ali je ubrzo stavljena izvan zakona. Kada je bauk komunizma počeo kružiti i Jugoslavijom, vlast je proglasila Obznanu, akt kojim se „zabranjuje komunistička propaganda“; donosi se Zakon o zaštiti države i naroda i KPJ postaje zabranjeno voće, a zabranjeno voće je, kao što znamo, najslađe voće; slijedi faza ilegalne borbe, progoni, robije, tamnice, a u jednoj od tih tamnica Moša Pijade i Rodoljub Čolaković prevode Marxov Kapital;

Spasoje Stejić baca bombu na fijaker kralja Aleksandra, a mladi Alija Alijagić puca na ministra unutrašnjih poslova Milorada Draškovića (danas se to zove terorizam, ali onda se to zvalo anarhokomunizam,
--------------------------------------------------------
i Partiji je dugo trebalo da iz faze individualnog terora prijeđe u fazu masovnog otpora); razvija se plodna izdavačka djelatnost (jedno vrijeme izlazi čak 18 partijskih listova i časopisa s ukupnom tiražom od oko 740.000 primjeraka, što je u usporedbi s današnjim strankama i njihovom izdavačkom djelatnošću kao nebo i zemlja); infiltrira se u sindikate (po Statutu usvojenom još na Vukovarskom kongresu, radnici, odnosno članovi sindikata mogli su postati članovi Partije bez provjere, dok su svi ostali morali ispuniti stroge uvijete) i organizira štrajkove (npr. štrajk rudara u Sloveniji i Hrvatskoj, štrajk građevinara i metalaca u Beogradu, štrajk brodaraca na Čukarici); šalje dobrovoljce u španjolski građanski rat (više od 1.300 jugoslavenskih dobrovoljaca borilo se na strani republikanaca, a među njima i istaknuti revolucionari Blagoje Parović, Vladimir Čopić, Marko Orešković, Božidar Maslarić i drugi); preko Crvene pomoći organizira prikupljanje hrane, odjeće, lijekova i drugih potrepština za ispaćeni ruski narod; iz zemlje prelazi u inozemstvo (Četvrti kongres održan je 1928. godine u Drezdenu, dok je u Beču osnovan tzv. zagranični biro CK), da bi se nakon junskog savjetovanja 1936. godine vratila ponovno u zemlju; od IV do V zemaljske konferencije, od nemila do nedraga; između „belog terora“ šestojanuarske diktature (koja je pokosila kao bijela kuga sam partijski vrh: 1929. godine nakon zvjerskog mučenja ubijen je na austrijsko-jugoslavenskoj granici organizacioni sekretar CK KPJ Đuro Đaković, kod Samobora u okršajima sa žandarima ginu sekretari SKOJ-a Mijo Oreški i član Birao CK SKOJ-a Janko Mišić, ubijeni su Marko Mašanović, Josip Debeljak, Rista Samardžić, Josip Kolumbo, Božo Vidas Vuk i mnogi drugi) i Staljinovih „velikih čistki“ iz druge polovice tridesetih godina (kada su pod optužbom da su „imperijalistički špijuni“ likvidirani Filip Filipović, Josip Česmički alijas Milan Gorkić, Stjepan Cvijić, Kamilo Horvatin, Kosta Novaković, Radomir Vujović, Ivan Gržetić, Đuro Cvijić i dr.), između čekića i nakovnja, Partija se kalila u borbi kao čelik u skladu s onom „što te ne ubije, to te ojača“, a kao čedo Kominterne ona je dugo lutala i vrludala, iako je u ključnim trenucima znala zauzeti ispravan stav; organizirana po „ćelijama“, u vječnom strahu i konspiraciji, Partija je među svojim članovima razvila posebni komunistički moral: asketizam, solidarnost, požrtvovnost, drugarstvo, svega onoga čega danas više nema i što nam fali; od jednog do drugog kongresa, kroz bure i oluje, u tom predratnom razdoblju, Partija je prošla i „sito i rešeto“ i preživjela „dječju bolest ljevičarstva“ – frakcionaštvo, grupaštvo, sektaštvo i razne unutrašnje lične sukobe, koji su je razjedali godinama kao karcinom.

Uvod

Italijanski fašistički pokret je, uz podršku CIA koja svojom operacijom Gladio radi na rušenju uticaja Komunističke partije Italije, počeo sa "strategijom napetosti," tj. serijom terorističkih napada koji je trebalo da zaustave talas studentskih i radničkih protesta koji se širio zemljom i eventualno dovede do intervencije Italijanske države protiv levičara i zavođenja vanrednog stanja. U početku su fašisti delovali tajno, svaljujući krivicu na levičare. Godine 1969. su podmetnuli bombe u osam vozova, a iste godine su pokušali da dignu u vazduh jednu osnovnu školu u Trstu. Krajem 1969. su fašisti iz Novog poretka (Ordine Nuovo) postavili bombu na Trgu Fontana u Milanu i ubili šesnaest a ranili oko devedeset ljudi, što je bio najveći posleratni pokolj, nakon čega vlast hapsi oko preko 4.000. levičara i studentskih aktivista, od kojih mnogi ostaju u zatvoru godinama nakon toga, a neki umiru pod nerazjašnjenim okolnostima. 1970. u napadu na voz, je ubijeno šest, a ranjeno stotinjak ljudi. Tokom svih ovih napada, fašisti su tražili jaču vladu i pozivali na građanski rat protiv levičara.
[uredi] Nastanak

Prva Crvena brigada je osnovana u Milanu 1970. sledeći marksističko-lenjinističku ideologiju, a ubrzo dolazi do osnivanja grupe u Torinu i tako postaju Crvene brigade. Cilj im je bio odvojiti Italiju od zapadnih alijansi, i to oružanom borbom, poput sličnih oružanih levih grupa koje su tada delovale, uključujući i Če Gevarinu gerilu u Južnoj Americi. Jedan od prvih vođa bio je Alberto Frančeskini (Alberto Franceschini), koji je, poput većine članova, došao iz radničkih, levo orijentisanih porodica.

Na samom početku svog postojanja fokusirali su se na uništenje ekstremne desnice. Tada su izvedeni mnogi napadi na fašističke organizacije i njihove skupove. Kao podrška sindikalcima i uopšte radnicima u štrajku, brigade su preduzele niz akcija uništavanja vlasništva velikih kompanija kao i sabotaže proizvodnje. Delovali su najviše na industrijski razvijenom severu Italije. Mete su im uglavnom bile postrojenja auto-industrije. Prve su akcije bile uništavanje automobila šefova u fabrikama, a kasnije se krenulo sa kidnapovanjem. Od kraja 1971, iz masovnog nasilnog pokreta izdvaja se grupa koja pokreće bolje planirane i strateški osmišljenije akcije paravojnog karaktera. Takođe, od tada počinju da biraju određene pojedince za svoje mete.

Crvene brigade su 1970-ih imale oko pet stotina aktivnih članova i veliki broj onih koji su ih podržavali. Aktivni članovi su bili između 30-40 godina starosti i dobijali su platu od 400 američkih dolara, prikupljenih pljačkom banaka (ili eksproprijacijom kapitala, kako su oni to zvali), a njihove su veze s brigadom sezale još u 1960-te i doba studentskih protesta. Među novim je članovima bilo dosta radnika iz Milana i Turinske regije. Veliku podršku, iako ne javnu, imali su i od Komunističke partije Italije, naročito od starih, ratnih komunista. Crvene brigade su u ovom periodu bile oružano krilo velikog društvenog pokreta koji su činile leve partije, grupe i sindikati.

Godine 1974. izdaju saopštenje za javnost u kojem obrazlažu svoje ciljeve i metode borbe. Objašnjavaju svoju nameru da udaraju po državnim simbolima i strukturama dokle god je ne unište, a sa njom i čitav sistem koji služi interesima krupnog kapitala. Počinju napadi na funkcionere konzervativnih i desnih partija, a mete prvog ubistvenog napada Crvenih brigada bili su aktivisti fašističkog Italijanskog socijalnog pokreta u Padovi.
[uredi] Delovanje

Prva značajnija akcija se dogodila 1974. godine, kada su kidnapovali Sosija, glavnog tužioca Đenove. Zamenili su ga za dva uhvaćena člana Crvenih brigada, koji na kraju nisu vraćeni, a tužilac koji je zaustavio njihovo puštanje je ubijen. Brigade ubrzo postaju poznate svakom Italijanu posle otmice guvernera oblasti Rima, Đenove i Venecije.

U ovom periodu njihove akcije se potpuno povlače iz fabrika. Više nisu deo protestnog pokreta, već nezavisna oružana grupa, potpuno ilegalna i tražena od države. Pretnja Crvenih brigada u Italiji postaje ogromna i sveprisutna, a svojim rezultatima zasenjuje sve ostale terorističke aktivnosti u evropskim zemljama.

Brigade pozivaju radnike da se ujedine u moćnu Borbenu komunističku partiju (što je bio zvaničan naziv Crvenih brigada), istovremeno podmećući bombe i pucajući na policiju. Usvajaju taktiku svakodnevnih napada na razne oblasti delovanja države, i sistematski napadaju policajce, karabinjere i zatvorske čuvare. Cilj im je da se zaplaši pravosuđe, da ne pokreće sudske procese protiv revolucionara. Politička klima 1977. u Italiji opet podseća na 1968. Ulice su prepune nezadovoljnih studenata (ogorčenih reformom školstva i zakonima za mlade), nezaposlenih i nedovoljno plaćenih radnika. U takvoj atmosferi Crvene brigade regrutuju još operativaca za svoju borbu. Militantno jezgro broji preko 500 osoba, a grupa uživa veliku podršku masa.
[uredi] Ubistvo Alda Mora

Godine 1978. Crvene brigade izvode akciju kidnapovanja, a zatim i ubistva Alda Mora. Aldo Moro je bio premijer Italije iz redova Demohrišćanske partije, a brigade su ga otele 16. marta kada je šetao prema Parlamentu, ubivši pet njegovih telohranitelja. U Parlamentu je trbalo da se usvoji “istorijski sporazum” između demohrišćana i Komunističke partije Italije (KPI), protiv čega su bili svi radikalni levičari. Moro je bio predsednik Hrišćanske demokratske Partije, vladajuće stranke u Italiji, i jedan od glavnih zagovornika sporazuma. Komunisti su javno osudili otmicu i to predstavlja njihovo definitivno prekidanje bilo kakve podrške akcijama Crvenih brigada.
Kidnapovani Aldo Moro ispod simbola grupe

18. marta brigade su javnosti poslale sliku Mora, nazvavši ga političkim zatvorenikom, a njegovo kidnapovanje držanjem u narodnom zatvoru. Dan kasnije pronađen je jedan od automobila kojim je kidnapovan, a ubrzo posle policijske istrage uhapšeni su neki od vođa: Renato Ćurćijo (Renato Curcio) i Alberto Frančeskini (Alberto Franceschini). Ćurćijeva supruga Mara Cagol ubijena je prilikom hapšenja jer je pružala oružani otpor. Iako su uhapšeni vodeći članovi, policija nije uspela da potpuno provali i slomi organizaciju. Crvene brigade su ponudile razmenu premijera Alda Mora za Renata Ćurćija i trinaest ostalih članova, kojima je suđenje trebalo skoro početi. Čak je i sam Moro pisao Andreotiju, koji ga je zamenio kada je otet, da napravi razmenu i da glavni cilj njihove politike treba da bude izbegavanje još nepotrebnih žrtava, ali Andreoti je bio čvrst u odluci da ne pregovara sa teroristima, koju nije promenio ni nakon više od mesec dana molbi Morove porodice. Kritičari kažu da nije želeo povratak premijera, jer se nalazio na njegovom upražnjenom mestu. Crvene brigade su pogubile Alda Mora, 9. maja 1978. godine, nakon 55 dana zatočeništva, a njegovo beživotno telo su, veoma simbolično, ostavili na pola puta između sedišta demohrišćana i KPI.
[uredi] Epilog