Ima toga mnogu *za korpu*

SPC se javno oglasila isticanjem prava na samoopredjeljenje naroda kao prirodnog prava, pa prema tome, Srbi imaju pravo na “odbacivanje nelegalnih avnojevskih granica”, pa i Vens-Ovenovog plana o rješenju jugoslavenske krize. U štampi SPC, eksplicitno se brane teze o nemogućnosti suživota naroda nekadašnje Jugoslavije, jer Srbi ne mogu i ne žele da žive u Bosni (“džamahiriji”) pod “vlašću mudžahedina” i u Hrvatskoj pod terorom katoličkih inkvizitora” (“Pravoslavlje”, od 1. februara 1992).

Polazeći od ocjene o “Srbiji ugroženoj od čitavog Zapada”, a prije svega, od “papskih poslušnika Italije, Austrije i Nemačke”, vrh SPC je bezrezervno podržao ratničku politiku “prekodrinskih Srba”, a prema pisanju paroha Dragomira Ubiparipovića iz Sarajeva, “crkvene prostorije i crkvene svečanosti služe za promociju čelnih ličnosti SDS... nečuvenim slavopojkama u kojima su tu pred narodom podsjećali da im je (Karadžića, Mladića, Krajišnika itd.) sam Bog poslao da spasu srpski narod” (“Svećenik”, br. 1-2, 1993).

Uvjerena u legalitet samoproklamovane uloge “vrhovnog sudije” u komplikovanoj “srpskoj problematici”, SPC je neprekidno slala najodgovornije velikodostojanstvenike u Hrvatsku i BiH, koji su na licu mjesta “podsticali herojsku i pravednu borbu”, branili “srpsku nevinost ugroženu klevetama Zapada”, ali i od “domaćih izmećara” i blagosiljali RS i RSK u naporima da “oružjem konačno dobiju svoju etnički čistu državu”. Zahvalnost SPC “zbog pravedne podrške”, iskazaće, početkom 1994. i sam dr Radovan Karadžić: “Naše sveštenstvo je prisutno u svim našim razmišljanjima i odlukama, a glas Crkve se sluša kao glas najvišeg autoriteta” (“Sion”, Sremska Mitrovica, br. 1, 1994).